Jaren later…
Ze staarde een hele tijd besluiteloos naar het gebouw. Het was een grijs, betonnen gebouw. De omgeving was alles behalve romantisch, het werd omgeven door bedrijven en een drukke autoweg. Ze moest de neiging weerstaan terug in haar auto te stappen en weg te rijden. Net als ze besluit er de brui aan te geven, waar was ze nou mee bezig, hoorde ze het lage gegrom van een auto dat het terrein op komt rijden. Hun ogen kruisten elkaar toen hij de parking op reed in zijn gloednieuwe BMW klasse A. Hij stopt vlak naast haar. Gefixeerd kijkt ze naar hem, zijn groene ogen, die ogen waar ze jaren geleden voor was gevallen. Plots vroeg ze zich af of ze de nieuwe, verouderde Ariël wel leuk vond. “Stap in.” was alles wat hij zei. Het leek er niet op alsof ze een keuze had, dus stapte ze in, nog altijd in dubio met zichzelf. Ze rijden een donker getinte garage in. Er staan gek genoeg veel auto’s, zo veel koppels die elkaar zand in de ogen strooien denkt ze triestig. Ze hebben nog altijd niks tegen elkaar gezegd als hij haar voor gaat naar een kamer. Het valt haar op dat hij moeiteloos de weg kent, ze wil er maar niet verder over na denken. Eens in de kamer trekt hij zijn jas en schoenen uit. Een gevoel van intens verdriet overvalt haar. Wat was dit? vroeg ze zich af. Ze laat zich door hem uitkleden en laat zich makkelijk manoeuvreren in de houdingen die hij graag heeft. Moeiteloos passen hun lichamen zich weer aan elkaar aan. Zijn bewegingen en handelingen zijn allerminst zacht, maar ze maalt er niet om, het is precies wat ze op dit moment nodig heeft. Hij stoot onvermoeibaar zijn agressie in haar leeg. Ze kijken elkaar aan, maar ze heeft het opgegeven zijn blik te lezen. In de loop der jaren dat ze gescheiden waren van elkaar was ze het verleerd elk oogopslag als een boek te lezen.
Alles verloopt in complete stilte toen ze zich beiden weer begonnen aan te kleden. Hoewel ze het liefst onder de douche zou willen springen, besluit ze dat thuis te doen. Ze is het eerst aangekleed en tersluiks kijkt ze naar hem. Hij is bezig zijn trui aan te doen. Zijn gelaatsuitdrukking is grimmig, hij lijkt er met zijn gedachten helemaal niet bij. Ze hadden elkaar strategisch aangeraakt, romantische aanrakingen hadden ze vermeden. Ze snapte er niks van. Ze was blij hem te zien, meer dan blij, ze kon het niet geloven dat hij hier bij haar was, in levende lijven, na al die jaren. Maar er zat een hoge muur tussen hen in, de jaren van afzondering hadden hun werking niet gemist. Ooit was zonder hem alles grijs en zwart, dacht ze en trok haar schoenen aan. Onwennig kijken ze naar elkaar, het is tijd om uit te boeken. De jaren hadden hem niet getemperd, maar net scherper gemaakt moest ze met verwondering vaststellen. “Afspraak volgende week rond dezelfde tijd.” Ze vroeg zich af of het een vraag of een mededeling was of simpelweg een commando. Ze knikte vaag en trok eveneens haar jas aan. Hij sluit de deur af en in stilte lopen ze terug naar de ondergrondse parking. “Ik stap wel naar de mijne.” zegt ze als ze stilhouden bij zijn auto. Ze wil hem zo veel vragen stellen, weten hoe zijn leven tot nu toe is gelopen, waar hij mee bezig is, wie hij nu is geworden. Omdat hij geen aanstalten maakt, probeert ze het toch. “Bestaat de boom hotel nog?” wilt ze graag weten en omdat ze een stukje verleden wilden importeren naar het heden waar ze elkaar opnieuw moesten leren kennen. Tot nu toe hadden ze elkaar toegesproken in korte zinnen, er was zeker geen sprake van een vloeiende conversatie. Hij kijkt haar met een frons aan. “Tot volgende week dan maar.” Ze knikt en voelt zich verslagen door zijn houding.
“ Nyla.” ze wacht op een vervolg, een vraag, maar er komt niks. hij kijkt haar alleen maar aan en plots ziet ze de jonge Ariël weer, de gene die haar kon aankijken alsof hij niet kon geloven dat ze echt was. Dat verdwijnt weer plots, zijn blik is weer onleesbaar. hij stapt in, start zijn auto. ze stapt opzij om hem door de laten. Geen aarzeling van zijn kant, hij trekt op en rijdt de garage uit. Eenmaal in haar auto aangekomen laat ze haar tranen de vrije loop.