Sinds Dries toevallig meedeed aan ‘Waarheid, durven, doen’ zeuren mijn tweelingzusjes Rienke en Lies me haast elke dag om het spel te spelen.
‘Meisjes,’ zeg ik dan op de toon van een onderwijzeres, ‘dat was iets eenmaligs. Als jullie denken dat ik Dries uitnodig om samen met ons te spelen, vergeet het maar!’
Ze verdenken me natuurlijk dat ik Dries zijn piemel wél heb gezien en zoals jullie, mijn lezers, ook weten: dat is ook zo. Alleen vind ik Rienke en Lies met hun 14 jaar net iets te jong om met blote penissen, en zeker met die van hun broer, geconfronteerd te worden. En ik ben ook bang dat ze hun mond zouden voorbijpraten, door bij hun vriendinnen stoer te willen doen bijvoorbeeld, of op een onbewaakt ogenblik iets te zeggen dat onze ouders zouden kunnen horen…

Na lang aandringen vond ik dat ik ze hun zin mocht geven om het met ons drieën te doen. Ik had zelf kaartjes geschreven met vragen en opdrachten, dat leek me leuker dan die voorgedrukte en soms banale dingen als ‘Heb je al eens gekust? (Wie niet op die leeftijd?). Op de eerste regenachtige namiddag dat we niets anders te doen hadden, riep ik hen op mijn kamer en ze waren dolenthousiast toen ze hoorden dat we niet meer dat wakke spel zouden spelen, maar iets dat hun grote zus zelf had gemaakt.

Lien trok als eerste een kaart uit Waarheid: ‘Heb jij je al eens tussen je benen gestreeld en zo ja, hoe ging dat?’
Met Dries erbij zou dat toch wat gênant geweest zijn voor Lies, maar nu, met alleen haar tweelingzus en mij, was er geen reden om verlegen te zijn. ‘Natuurlijk,’ antwoordde ze zonder te blozen, ‘ik doe het wel vaker… nou ja, bijna elke dag de laatste tijd. en hoe dat ging? Vanzelf eigenlijk, waarom ik dat voor het eerst deed weet ik niet meer, maar het was leuk om te voelen en ik werd er helemaal warm van.’
‘Hou oud was je toen?’ vroeg ik.
‘Ik weet nog goed dat ik net twaalf geworden was, we waren met mama en papa naar een pretpark geweest en toen had ik al de hele dag zo’n raar gevoel daar. En toen ik in bed lag, is het gebeurd, zomaar ineens.’
‘Flink gedaan, Lies,’ zei ik, ‘nu is het de beurt aan Rienke voor een durfvraag: ‘Durf jij met jezelf spelen terwijl wij kijken?’
Ook Rienke zag hier geen enkel probleem in: ze ging op haar rug op het tapijt liggen, schopte haar schoenen uit en trok haar witte katoenen slipje uit, trok haar rok omhoog en zonder dat we haar spleetje hadden kunnen zien, lag haar hand al tussen haar benen en begon ze zich te wrijven. We moedigden haar aan met ‘Goed zo, Rienke’ en ‘Niet ophouden nu!’ en wat deed de kleine meid dapper verder tot ze ineens helemaal verslapte. Haar hand bleef nog wel minutenlang als een schelpje haar tere mosseltje bedekken en toen ging ze vlug zitten, haar rok viel naar beneden en ze trok snel haar slipje weer aan.
‘Mochten we je spleetje niet zien, Rienke?’ vroeg ik haar.
‘Dat was niet de opdracht, zus,’ antwoordde ze en daar kon ik natuurlijk niet tegen in gaan.
Nu liet Rienke mij een kaart uit de ‘doe-stapel’ trekken. Ik had me echt niet ingehouden bij het schrijven van vragen en opdrachten en hoopte dat ik niet iets trok dat de tweeling zou choqueren. Ik draaide het kaartje om en las: ‘Lik je eigen tepels, zuig eraan en bijt erin.’
‘Oei,’ zei Lies, ‘dat zouden wij niet eens kunnen met onze kleine tietjes!’
‘Nou, ik wel hoor,’ antwoordde ik fier, ’toen ik die opdracht opschreef, moest ik natuurlijk weten of ik het zelf kon.’ Ik trok mijn shirt uit en maakte mijn bh los, pakte mijn linkertiet beet en ik kon gemakkelijk mijn tong rond de tepel bewegen en die net tussen mijn lippen krijgen. Bijten kon ik ook, al was het maar in het bovenste puntje. De tweeling applaudisseerde en joelde erop los.
En weer ging de deur van mijn slaapkamer open… En daar stond Dries weer! ‘Wat maken jullie een herrie, zeg,’ begon hij verveeld. Maar toen hij mij op de rand van mijn bed zag zitten in mijn blote bovenlijf, sloot hij vlug de deur en zei droogweg: ‘Gezellig! Mag ik erbij?’ De tweeling knikte enthousiast van ja en Rienke liep al op hem toe met de kaartjes in haar hand.
‘Nee zeg, dit hadden we niet afgesproken,’ protesteerde ik. Maar Dries had al een jongenskaart getrokken en las luidop voor: ‘Durf jij aan een van je medespelers vragen of je haar mag hebben?’ ‘Tja,’ zei Dries, ‘dat durf ik zeker, maar wie zal ik kiezen? Het is ook een risico of ik het wel zal krijgen, nietwaar?’ ‘Zeker, broer, wie je het vraagt, mag natuurlijk ook weigeren.’ ‘Dan kies ik toch voor Marleen,’ zei hij na lang nadenken, ‘ik weet niet of een van de tweeling het zou geven en ik wil echt wel een gedragen meisjesslipje hebben.’ ‘Oké,’ zei ik, ‘maar als ik het je geef, zit ik hier wel met een blote poep! Wat denken jullie, Lies, Rienke?’ ‘Doen!’ riepen ze als uit een mond, ‘Doen!’ Dus deed ik op een zo zedig mogelijke manier mijn slipje uit, toevallig net een mooi met kant afgezet en zonder twijfel vochtig want ik was door het zuigen aan mijn tepels echt wel heet geworden. Het liefst zou ik nu alleen zijn en me verwennen tot ik spuitend klaar kwam.
Dries nam het slipje aan en kon zichzelf niet bedwingen om er aan te ruiken. De tweeling proestte het uit, begreep het waarschijnlijk helemaal niet. ‘Lekker…’ snoof Dries, ‘oh, wat ruikt dit lekker!’
‘Jongens, dit gaat hier uit de hand lopen,’ zei ik streng, ‘laat ons maar ophouden. Ofwel gaat Dries weg. Anders komen er ongelukken van.’ De tweeling keek beteuterd, Dries keek verongelijkt, ik staarde hen streng aan.
‘Ik wil nog één kaartje trekken,’ klaagde Rienke. ‘Dan ik ook nog één,’ riep Lies.
‘Ach, laat ze toch,’ zei Dries, ‘eentje nog en dan stoppen we. ‘Goed, maar dan alleen een waarheidsvraag,’ stelde ik als eis. Niemand van de drie was echt tevreden, maar ze legden zich neer bij het besluit van grote zus.
Rienke trok uit de meisjeskaarten de vraag of ze al een jongen had zien plassen. ‘Ja hoor, maar het waren kleine jongetjes, babies en peuters.’ Gelukkig ging Dries daar niet verder op in en ik natuurlijk ook niet. We zegden ‘Goed zo, Rienke,’ en ze was tevreden. De meisjeskaart voor Lies luidde: ‘Heb je al eens het kutje van een ander meisje gevoeld?’ Lies is al de meest verlegene van ons vier (nu ja, ikzelf, Dries en Rienke zijn allesbehalve verlegen…) en begon heftig te blozen. ‘Waarheid zeggen!’ riep Rienke. Lies bloosde, aarzelde, keek uit haar ooghoeken naar Rienke en fluisterde dan zacht: ‘Ja. Dat van jou,’ en ze keek Rienke gegeneerd aan.
‘Daar hoef je je niet om te schamen, Lies,’ zei ik, ‘ik wou dat ik toen ik zo oud was als jij ook een zusje had gehad waar ik kon mee spelen. Maar nu houden we ons aan de afspraak en we stoppen ermee. Weg, jullie!’
Rienke en Lies dropen af, maar Dries bleef staan. ‘Wat wil jij nog?’ vroeg ik hem. ‘Ik wil dat jij nog een durfvraag trekt,’ zei hij. ‘Eerder ga ik niet weg.’ Ik zuchtte, ik wist dat ik hem niet kon weerstaan en dat ik echt nood had om verder te gaan. Ik trok een meisjeskaart uit ‘Durven’: Durf jij een piemel in je mond te nemen?’ las ik hardop voor. Dries keek me lachend aan: ‘Durf je?’ ‘En of,’ antwoordde ik, ‘doe de deur eerst maar op slot en laat dan je broek maar zakken, broertje. Dat heb ik nog niet vaak gedaan en zeker niet met zo’n prachtige lul als die van jou.’

Einde